وقتی به تصادفات رانندگی فکر می کنیم، بیشتر مردم به برخورد با وسیله نقلیه دیگر یا انحراف از جاده به ساختمان یا درخت فکر می کنند که اگر سرعت گیر جاده ای در آن خیابان وجود داشت شاید هیچ وقت این اتفاقات در آن رخ نمی داد.
در خودروها و کامیون‌های جدیدتر، راننده و سرنشینان توسط طیف وسیعی از ویژگی‌های ایمنی از جمله کمربند ایمنی، کیسه هوا و حتی سنسورهای ایمنی احاطه شده‌اند که در صورت شناسایی مانع، سرعت خودرو را کاهش می‌دهند.
آمار Vicroads نشان می دهد که به طور متوسط 690 عابر پیاده در هر سال به شدت مجروح می شوند و 47 عابر پیاده بر اثر برخورد در جاده های ویکتوریا کشته می شوند.
در نیو ساوت ولز این آمار حتی بالاتر استطبق گزارش حمل و نقل نیو ساوت ولز، 1522 عابر پیاده به طور جدی مجروح می شوند و حدود 50 نفر در هر سال کشته می شوند.
صنعت خودروسازی به سمت وسایل نقلیه هوشمندتر که موانع را قبل از وقوع تصادف تشخیص می‌دهند، جهش می‌کند، اما ما سال‌ها از تکمیل این امر فاصله داریم و حتی از این که برای همه در جاده‌هایمان مقرون به صرفه شود فاصله داریم. بنابراین، در عین حال، ما باید ایمنی راه خود را از طریق مدیریت ترافیک سنجیده بهبود ببخشیم.
اما چگونه مدیریت موثر ترافیک می تواند احتمال تصادف را کاهش دهد؟ کاهش محدودیت سرعت در مناطق پر عابران پیاده و افزایش جریمه های سرعت غیرمجاز می تواند رانندگان را از رفتارهای پرخطر رانندگی باز دارد. با این حال، سرعت گیر جاده ای یک محاصره فیزیکی بین مردم و رانندگان ایجاد می کند.
در هر سناریویی که شامل وسایل نقلیه در حال حرکت باشد، ایمنی افراد اولویت شماره یک است.
در بسیاری از موقعیت‌ها خطر خودروهای خارج از کنترل از جمله جاده‌های پرپیچ‌وخم در امتداد خط ساحلی یا مناطق پر اضطراب مانند رانندگی در داخل شهر یا بزرگراه‌های با سرعت زیاد وجود دارد.
این موقعیت های رانندگی با خطر بالاتر، پتانسیل ورود راننده به مناطق عابر پیاده یا خطرناک را ایجاد می کند.
