در سال 1907 لئو باکلند سینی پلاستیکی بزرگ گرد را اختراع کرد، اولین پلاستیک کاملاً مصنوعی، به این معنی که هیچ مولکولی در طبیعت وجود نداشت.
باکلند به دنبال جایگزینی مصنوعی برای شلاک یا در واقه همان ظروف پلاستیکی بود.
بود شلاک یک عایق الکتریکی طبیعی پلاستیکی است. صنعت برق در ایالات متحده به سرعت در حال رشد بود. Shellac گران بود و عرضه محدودی داشت و بنابراین او به دنبال جایگزینی بود.
باکلیت نه تنها یک عایق خوب بود، همچنین بادوام، مقاوم در برابر حرارت بود و بر خلاف سلولوئید، برای تولید انبوه مکانیکی ایده آل مناسب بود.
باکلیت که به عنوان “ماده هزار کاربرد” به بازار عرضه می شود، می تواند تقریباً به هر چیزی شکل یا قالب گیری شود. امکانات بی پایانی وجود داشت.
موفقیت هایت و باکلند باعث شد شرکت های بزرگ شیمیایی روی تحقیق و توسعه سایر محصولات مصنوعی جدید سرمایه گذاری کنند.
پلاستیک های جدید به زودی ساخته شدند، در حالی که Hyatt و Baekeland به دنبال موادی با ویژگی های خاص بودند، برنامه های تحقیقاتی جدید به خاطر خود به دنبال پلاستیک های جدید بودند. آنها نگران یافتن کاربردهای بعدی برای آنها بودند.
شرکت “Whitman’s Candy Company” اولین شرکتی بود که در سال 1912 از سلفون برای نمونه Whitman’s Sampler خود استفاده کرد.
آنها تا سال 1924 که دوپونت اولین کارخانه تولید سلفون را در ایالات متحده ساخت، بزرگترین مصرف کننده سلفون وارداتی از فرانسه باقی ماندند.
هر چند در آن زمان یک مشکل با سلفون وجود داشت، این بود که در حالی که ضد آب بود، ضد رطوبت نبود.
این بدان معناست که آب را در خود نگه می دارد اما بخار آب می تواند به آن نفوذ کند. به همین دلیل برای بسته بندی محصولاتی که نیاز به ضد رطوبت دارند مناسب نبود.
دوپونت شیمیدان ویلیام هیل چارچ را استخدام کرد که سه سال صرف ساخت لاک نیتروسلولزی کرد که وقتی روی سلفون اعمال می شد، آن را در برابر رطوبت مقاوم می کرد، این محصول در سال 1927 به بازار عرضه شد.
