بیشتر مردم حنا هندی سنتی را با هند مرتبط می‌دانند زیرا همچنان بخشی جدایی‌ناپذیر از سنت عروسی هندی است که عروس دست‌ها، بازوها و پاهایش را با طرح‌های پیچیده پوشانده است.
اگرچه تاریخچه و کاربرد آن در سراسر خاورمیانه است. قدیمی ترین استفاده گزارش شده از آن به 1200 سال قبل از میلاد برمی گردد، جایی که در مصر برای رنگ کردن مو و ناخن فراعنه و همچنین در طی فرآیند مومیایی کردن مورد استفاده قرار گرفت.
شاید بهترین کیفیت حنا، اثر خنک کنندگی طبیعی آن است که احساس سوزن سوزن شدن لذت بخشی را به پوست می دهد (مشابه جویدن آدامس نعناع و نوشیدن آب سرد).
پس از کشف این خاصیت، مردم صحرا از حنا برای خنک کردن بدن خود استفاده می کردند. با درست کردن خمیر حنا و مالیدن آن روی خود، به یک اثر تهویه مطبوع دست یافتند. این حس تا زمانی که لکه حنا روی پوست آنها باقی می ماند در سراسر بدن احساس می شود.
طولی نکشید که بیابان نشینان لام حنا را به آثار هنری تبدیل کردند. بدین ترتیب سنت مهندی متولد شد.
برای قرن‌ها اعتقاد بر این بوده است که مهندی – هنر نقاشی حنا بر روی بدن – عشق، اقبال خوب، سعادت را به ارمغان می‌آورد و از صاحبش در برابر بد محافظت می‌کند.
گل حنا سردردهای ناشی از گرمای آفتاب را درمان می کند. گچ ساخته شده از گل حنا که در سرکه آغشته شده و روی پیشانی گذاشته شود سردرد را تسکین می دهد.
هنگامی که حنا روی دست ها استفاده می شود، از طریق اثر خنک کنندگی که روی اعصاب دارد، به آرامش بدن کمک می کند و در نتیجه التهاب ناشی از علائم آرتریت را کاهش می دهد.
کاربردهای طب سنتی حنا شامل استفاده به عنوان منعقد کننده برای زخم های باز و ضماد برای تسکین سوختگی و اگزما است.
برگ های تازه ممکن است به عنوان یک ضد عفونی کننده موضعی برای عفونت های قارچی یا باکتریایی پوست، از جمله کرم حلقوی استفاده شود.
حنا به بهبود سلامت مو کمک می کند. این به مهر و موم شدن کوتیکول مو، جلوگیری از شکستن و افزایش درخشندگی و ظاهر مو کمک می کند.
